“Walking alongside the quiet, lonely river of Aras, I arrive at Ushtabin village,” says Mina Tolouei Azar, a photographer based in Tabriz, in the northeastern province of East Azarbaijan. “A woman sitting on a rooftop smiles at me with her eyes. I get close. She offers tea and dates. I sit beside her, asking what she is sewing. ‘I make pillowcases from old clothes and bedsheets,’ she replies, finishing her sentence with a smile,” the photographer recalls of her recent trip along the northern border. “She says ‘fabrics have become expensive. But what can you do?’ She smiles again and says they don’t have natural gas network and they have to carry oil barrels through narrow alleyways and up tall stairs so they can warm their houses and put food on stove.”
Ushtabin, a registered national heritage, similar to the better-known northern village of Masouleh, is home to splendid nature and historical sites. But it is now forgotten in a cold winter by both tourists and government officials. “The hands of women of the forgotten village of pomegranates are the warmest place on earth and their hearts are mirrors of their hands. Sadly though, the warmth of their hearts does not warm up their homes in the Azarbaijan’s freezing winter,” she says.
«در همراهی با رود غریب و آرام ارس، به روستای اشتبین می‌رسم.» این گفته‌ی مینا طلوعی آذر، عکاس ساکن تبریز است. «زنی که بر پشت بام خانه‌ای نشسته با چشم‌هاش از دور به من لبخند می‌زنه. نزدیک می‌شم، چای و خرما تعارف می‌کنه. می‌شینم کنارش و ازش می‌پرسم چی می‌دوزه؟ ميگه از لباس‌ها و ملحفه‌های كهنه، روبالشی ميدوزم. جمله‌اش رو با خنده تموم ميكنه.» این خاطره‌ای است که عکاس از سفر اخیرش در راستای مرز شمالی به یاد می‌آورد. «میگه “پارچه گرون شده، ولی خب چه می‌شه کرد؟” باز هم می‌خنده و میگه لوله‌کشی گاز طبیعی ندارن و مجبورن بشکه‌های نفت رو از کوچه‌های باریک و پله‌های بلند بالا ببرن تا بتونن خونه‌شون رو گرم کنن و غذایی روی اجاق بذارن.»
اوشتبین، روستایی که مانند روستای شناخته‌شده‌ی ماسوله ثبت ملی شده است، طبیعت زیبا و آثار تاریخی دارد. ولی این روستا حالا توسط گردشگران و مسئولین به فراموشی سپرده شده است. عکاس میگوید: «زن‌‌های روستای فراموش شده‌‌‌ی انار، دستهاشون گرم‌ترین جای دنیاست و دل‌هاشون آینه‌ی دستهاشون. ولی حیف که گرمای دلشون، خونه‌هاشون رو در سرمای سخت آذربایجان گرم نمی‌کنه.»
