“They have been working in brick factories for as long as they can remember. The work goes on regardless of the season. Especially in summer, when peak summer heat coincides with a seasonal boost in construction, they have to work against the burning scourge of the sun, hot wind and the indescribable summertime heat in Tehran,” says Ali Nazemi, a 29-year-old photographer based in Karaj, Alborz Province. “I lived close to these factories for four years,” he says of traditional brick factories in Khavar Shahr neighborhood, southeastern Tehran. It is a place where male, female and child workers have to work through difficult conditions and little income to make sure that thick, black smoke comes out of tall, cone-shaped chimneys.
“Playing with mud has become children’s obligatory hobby so they can make a living,” reads Ali’s meticulous account of a visit to the factory where he took photos. “Zahra is one of these children. She doesn’t want to talk to me. She answers my questions reluctantly. She keeps a distance. I get close to her. ‘Why do you stay away from me?’ I ask. She turns her head. She takes a quick look at the sky above and another brief look at small rooms at the end of the area. ‘My dad says I shouldn’t talk to strangers,’ she replies unwillingly.”
«از زمانی که به یاد دارند در کوره‌های آجرپزی کار می کنند. کار زمان نمی‌شناسد. به خصوص در تابستان، اوج گرما و ساخت و سازهای ساختمانی هم‌زمان می شود و آن‌ها مجبورند در برابر شلاق‌های سوزان خورشید، بادهای داغ و گرمای غیر قابل وصف تابستان تهران کار کنند.» این را علی ناظمی، عکاس 29 ساله‌ی ساکن کرج میگوید. او پیش از این حدود ۴ سال در محله‌ی خاورشهر در کنار کوره‌پز‌خانه‌ها زندگی کرده است. «گل بازی، تفریح اجباری کودکان در کوره پزخانه‌ها، برای امرار معاش و نان در آوردن شده است.» این بخشی از توصیف عکاس است که در یادداشتی آورده شده است. او در این نوشته به جرییات بازدیدی که برای عکاسی از یکی از این کارخانه‌ها داشته است میپردازد. «زهرا یکی دیگر از این کودکان است. نمی خواهد با من صحبت کند. با اکراه به سوال‌ها پاسخ کوتاه می‌دهد و از من فاصله می‌گیرد. به او نزدیک می‌شوم و می‌پرسم: چرا از من دور می‌شوی؟ سرش را برمی‌گرداند. نیم نگاهی به آسمان و نیم نگاهی به اتاق‌های کوچک انتهای محوطه دارد. با بی‌میلی پاسخ می‌دهد: پدرم گفته با غریبه‌ها صحبت نکن.»
